Adrian Skrudlik

 

 

Ojciec i syn

Mój synu, rzekł ojciec,

srogą mając minę:

„Złe stopnie, uwagi,

gniew mój  cię nie minie!”

I z dumą przywołał

swoje szkolne czasy

sukcesy, triumfy,

nagród pełne szafy.

„Dobrze ojcze  – rzekł syn -

chcę cię naśladować,

i tak jak ty, mistrzu,

swoich sił spróbować”.

Po tym ojciec zbladłszy,

głosem mocno drżącym

rzekł do swej pociechy:

„Synu mój kochany,

nic ci nie pokażę,

wszak me wszystkie nagrody

spłonęły w pożarze.”

Widać tu więc wyraźnie,

i to jak na dłoni -

niedaleko pada jabłko od jabłoni.

W lesie

Artur z Tomkiem w letni czas

weszli w gęsty, ciemny las.

Mroczno tutaj, głucho wszędzie,

myślą sobie: „Co to będzie?”

Poszli jednak leśną dróżką,

wywijając sobie nóżką.

Aż tu nagle coś dziwnego

Artur dojrzał wraz z kolegą.

Wyłoniło się zza krzaka,

chcieli dopaść nieboraka.

Miał on rogi, straszną buzię,

zawołali: „Stój, łobuzie!”

Nie posłuchał, uciekł w las,

oni za nim pędzą wraz.

Tomek krzyczy: „Nie tak prędko,

moje płuca są już dętką!”

Artur jednak pędzi dalej,

Tomek woła: „Stój, nie szalej!”

Artur stanął, patrzy wkoło,

za nim Tomek marszczy czoło,

bo z gęstwiny się wyłania

śliczny stworek – mała łania!

Ze wstydem wyszli z lasu gęstego,

śmiali się z siebie do upadłego,

do dziś w ich głowach myśli kołują:

„Nie taki diabeł straszny, jak go malują.”

Klaudia Sachmerda

W bibliotece

W szkolnej bibliotece,

o czym  wie każda dziecina,

mieści się słowników wspaniała kraina.

Żaden z nich do tej poryudziału nie brał w zbędnym sporze,

umiały  się też bawić się z weselem -

każdy dla każdego był przyjacielem.

Razu pewnego, zaraz po wakacjach,

zapanowało tam niezłe zamieszanie –

bowiem słowniki po letnich wędrówkach 

niechętnie wracały na swe  miejsca zamieszkanie.

Nagle odgłos kroków dobiegł  ich z korytarza,

jeden krzyknął do drugiego:

,,Słyszysz, stary, idą po nas."

Na to wszystkie słowniki w nogi.

Rozszedł się wkoło wrzask srogi.

Na swe dawne półki wskoczyć chciały,

ale nie umiały!

Ozwał się słownik ortograficzny:

,,Zróbcie dla mnie miejsce w pierwszym rzędzie,

bo ja jestem potrzebny zawsze i wszędzie!

Mam  wspaniałą ortografię

i wszystko potrafię!"

Na to mu słownik geograficzny:

,, Chyba nie znasz swojego położenia, przyjacielu.

Takich jak ty jest tutaj wielu,

 a co jeden to lepszy od ciebie".

,,Czyżby?!W takim razie, przez jakie  Ż

podpiszesz  u siebie żyrafę?"

,,No, oczywiście, że przez  Ż."

,,No cóż, akurat  ci się udało,

ale to i tak stanowczo za mało."

Na to im rzekł słownik języka polskiego:

,,Wezmą mnie, wy możecie tylko chcieć.

Ja na wszystko mam odpowiedź!

Powiedz sam, kolego,

nadaję się do wszystkiego !"

Obruszył się słownik historyczny:

,,Nie jestem za ruchem fizycznym,

dlatego się nie rzucajcie,

bo ja już odczuwam wasze kuksańce.

A tak w ogóle

to starsi mają pierwszeństwo!"

I dodał pod nosem:

,,Cóż za szaleństwo!"

Rozbawiony na całego,

mruknął słownik francuskiego:

,,Mój miły,

jeśli jeszcze masz siły,

to zrób miejsca troszeczkę,

bo ja wyruszam  na zagraniczną wycieczkę.

Au revoir!"

Wtedy słownik matematyczny oznajmił,

stojąc przypadkowo na ekierce:

,,Czuję się waszym nielogicznym zachowaniem

 rozczarowan  wielce.

Na szczęście, podpowiada mi moja przyjaciółka linijka,

że  już za chwil kilka

będęwspomagał matematyczne równania

i  inne, równie trudne zadania.”

Nagle drzwi szafki się otworzyły.

Słowniki tak się przestraszyły,

 że o mało  nie wypadły,

gdzie więc się trafiło miejsce,

bez słowa usiadły.

Zza drzwi zajrzały do nich spragnione wiedzy dziewczynki

i ucieszone po dwa słowniki wzięły do ręki.

Marysia ortograficzny

i geograficzny,

Kasia  języka polskiego

i francuskiego,

Zosia  matematyczny

i historyczny.

Każdy  z nich czuł się teraz wielce uszczęśliwiony

ale i wcześniejszą kłótnią  mocno zawstydzony.

Bo czyż to wypada, by uczonych gromada

grzmiała, jak nie przymierzając, uliczna parada?